تا نوروز حدود 5 روزی بیشتر باقی نمانده بود. که در مسیر برگشتن به تالش، در اتوبوس قصد خواندنش کردم. کتابی که دقیقن یکسال پیش در حوالی نمایشگاه کتاب هدیه گرفتم. هرجا که نام وبم را پرسیدند و دیدند گفتند: «کتاب روی ماه خدا را ببوس را خواندی؟» و من همیشه میگفتم نه. و جواب می دادند که: «حتمن بخوانش». با این که چند ماهی می شد کتاب را داشتم، و البته با خواندن کتاب «چند روایت معتبر» و پسندیدنش، باید خیلی علاقه مند و حریص به یکی دیگر از کارهای [...] 

یک عادتی که در کتاب خاندن دارم، این است که وقتی شروع به خاندن کتابی می کنم، چنانچه صفحات ابتدایی اش خسته کننده و غیر محسوس باشد، کتاب را خاهم بست و دیگر به خاندنش ادامه نخاهم داد - دقیقن مثل «منِ او»- تا اینکه چه بشود تا مجاب شوم به خاندن دوباره اش. اما این بار، داستان فرق می کرد. در جای جای کتاب و سطر به سطر صفحات، رد پای اندیشه ی خودم را می یافتم. چنانکه گویی نویسنده کتاب خودم هستم و تمام حرف های مگو و همان ها که خیلی از [...] 

گفت: دورت بگردم

گفتم: گشتم نبود

نگرد، نیست! [...] 

این شب ها وقتی درد، عیار مرد بودن را روی بالش، به ترازو می کشد. درخت ها در پس پنجره، سبزینگی خود را همراه برگ ها به مرخصی فرستاده اند. زور باد، تنها به اعصاب پنجره می رسد. آنوقت است که یأس، نوازشگر گونه هاست. وقتی دستی از جنس امید، هراس را از زیر سر سردرگمی برنمی دارد و بالش خاطر را تلطیف نمی کند. تقویم، انگار یادش رفته روزگار بهاری هم دارد. چرا پاهای سکوت از گلیم این دیوار های ساکت دراز تر است. چرا دست های خواهش به ابتدای پله های آرامش 

تو نامت را در میدان مین جا گذاشتی و من خودم را در سجده نماز. تو خودت را روی مین جا گذاشتی و من خدا را روی مُهر و جانماز. تو پرکشیدی به آسمانِ گمنامی و من این روزها در پی آوازه و نام و خوشنامی ام. از شما تا ما یک «دهه شصت» یا «هفتاد» و «هشتاد» فاصله نیست. از قعر چاه تا منزلگاه ماه فاصله است. بچه های گردان تخریب، چه ها که برای خود نساختند و ما این روزها با ساختن هایمان چه ویرانی ها که به بار نیاوردیم... ما در هوای شما نفسی نداشته ایم. ما بویی از [...]