پای ما لیاقت آبله در راه سیبستان تو را نداشت...

درد همچون باد دارد کم کم سراغ پنجره های کوچک این حنجره بی در و پیکر می آید. این گلو، زائویی پا به ماه است. این ضجه های مادرانه، صدای گلویی حامله است که راوی یک سرنوشت غم انگیز است. این بغض حسرت زده آبستن دل‎گویه هایی چند قلوست. اصلا نمی دانم که باید چه بگذارم نام این طفل نو رسیده را. همه می گویند بغض، من اما می گویم حسرت هم نام مناسبی ست برای او. اما هر چه شما [...]

این روزگار

کوچک و بزرگ سرش نمی شود

دیروز دامن پدر جایت بود

امروز تمام پدر

جا گرفته در دامانت! [...]

مگر می شود پهلوی تو بود و شکسته نبود...؟

آن سال ها که از درد پهلویم در این ایام می نوشتم شاید مثل همیشه، یک برداشت شاعرانه می شد از حرف ها و نوشته هایم، شاید خودم هم فکر می کرم دردم حاصل از یک تلقین احساسی است نه دردی واقعی. حال اما می بینم نه! از صبح نمی توانم بی آنکه دست بر پهلویم بگیرم، خم شوم یا از جا بلند شوم.. آری، این قصه سر دراز دارد...