از مجموعه از در تا مادر:

شهر که بی پیامبر شد،

چوب گهواره پسر

تابوت پیکر مادر شد.

از مجموعه «از در، تا مادر»:

گفته بود:

«انا مدینه العلم، و علیٌّ بابها»

نشنیدم بگوید:

«و فاطمةُ شهیدةُ هذا الباب»

آی «خوش» مرام «وقت» شناس

حالا چه وقت رفتن بود ..؟

.

[...]

فرداست که چشم باز کنی،

آدمی ای کاش

صد دست لباس عوض کند،

اما

یک‌دست باشد و رنگ عوض نکند! [...]

همه غربت را

توی تشت معنا کرد؛

بس که خون جگر خورد

از کودکی! [...]

بسیار گشته ام بین لغات

تا به یقین رسیدم که «عشق»

تنها یک قافیه دارد،

آن هم حوالی «دمشق» است! [...] 

مگر که چند شب است

ساکن خرابه شدی؟

چقدر لهجه شامی گرفته گفتارت!؟ [...] 

علی اکبر بود که می رفت جبهه

وقتی برگشت،

قنداقه اش را دادند دست پدر

علی اصغر شده بود! [...] 

گرسنه بود اما

به دیدار پدر مشتاق تر بود

آخر چه می شد کرد؛

نوبت «شام» بود دیگر

وقتش رسیده بود «تبق» بیاورند! [...] 

حسین را این بار

به قتلگاه بردند غضنفرها،

رها کنید «شمر بن ذی الجوشن» را! [...] 

خنجر را که برداشت 

دستش می لرزید،

درست مثل آن روز 

از مجموعه «حضرت اشک»

حسین

برای کوفیان 

کربلا نقشه گنج است 

و برای عمر سعد 

حکم ملک ری است، 

سر حسین. ما [...] 

برق سکه های طلا

کورشان کرده بود.

و الا

همان ها که دیدند در غدیر

دست علی بالا رفت [...] 

در علقمه پایین افتاد،

دستی که در غدیر

بالا رفت! [...] 

گاهی در زندگی

وقتی متوجه می شوی

که از تمام تسبیح

یک رشته نخ مانده

توی دستت! [...] 

در بقیع

آنجا که خاکش گِلی تر است،

مزار مادر است! [...] 

در ادبیات غریبی

هر صد هزار آه

می شود یک چاه.. [...] 

پدرم

در امور شاهد، «جانباز» شد!

همان روزی که اعضای تنش

برای تکمیل پرونده،

در حضور دستگاه [...] 

فرقی نمی کند،

قم باشد یا تهران،

مشهد باشد یا کرمان؛

حتا فرقی نمی کند

چاله کاظم باشد، یا سالاریه [...] 

از همان اول معلوم بود،

که تو اهل «تعجیل» نیستی؛

وقتی «عجله کار شیطان است»! [...]