ما مستأجران این مجازی آباد هستیم، جایی که همه بود و نبودش مجازی است. ما اینجا در خانه هایی زندگی می کنیم که ماکتی از یک ساختمان حقیقی ست. همه ما عادت کرده ایم در خانه های مجازی مان گذران ایام کنیم. سال هاست در زیر سایه دیواری که مجازی از حقیقت است سر می کنیم. مجازی کتاب می خوانیم، مجازی روزنامه ها را ورق می زنیم. همه چیزمان مجازی ست، جنس رابطه های مان مجازی ست. حتی پوسته دل‌بستگی هایمان هم رنگدانه های مجازی دارد. ما عادت کرده ایم به اینکه مجازی رفاقت کنیم. مجازی ببینیم و مجازی عشق بورزیم و مجازی عاشق شویم.

نسبت ما با حقیقت آنقدر معکوس شده که حتی حالات چهره و شکلک های صورت مان هم مجازی ست. ما اینجا با شکلک «بغض» و «گریه» و «لبخند» و «خنده» به بیان احساساتمان می پردازیم. رفت و آمدها و عبور و مرورمان مجازی ست. مجازی راهی هیئت می شویم، مجازی روضه می شنویم. مجازی گریه می کنیم و مجازی اشک می ریزیم. عادت کرده ایم مجازی ندبه بشنویم و مجازی ناله کنیم. حتی عادت داریم به اینکه مجازی دعای فرج بخوانیم و مجازی منتظر باشیم.

در این دنیای مجازی، ما را گریزی نیست از اینکه مجازی با شما سخن بگوییم و برایتان نامه بنویسیم. از ما قبول کن این درد و دل ها و این نامه های مجازی را. از ما قبول کن نیت حقیقی این نامه های مجازی را. نامه هایی که شاید باری کم کند از کوله بار سنگین دلتنگی که حاصل از فراق شماست. و هر از گاهی، وا گویه کنیم که چه بر سر دل ما می آید در گذر جمعه های ساکت و بی صدا. و برایتان بگوییم که غروب های خونین و بی رحم جمعه، چه می کند با دیدگان ما.

اینجا محفل «دل‌فراق» است. دل فراق یعنی شرح حال دل های ما در فراق شما. و قرارمان بر این است که هر گاه دلمان خیلی تنگ شد، نامه ای از مبدأ دل و از میسر فراق به مقصد خیمه تنهایی شما بنویسیم. وعده ما سر ساعت دلتنگی، قاصد بغض، اشک نامه های چشم های ما را برساند به قدمگاه پر مهر شما. و ای کاش رقم این نامه ها در گذر این جمعه ها، هیچگاه دو رقمی و سه رقمی نشود.. و این سرآغاز نامه های دل فراق است.