نه با او حسینیه هنر رفته بودم، نه توفیق همکلامی پیدا کرده بودم، نه عکسی دو نفره داشتیم، نه آشنایی قبلی، و نه هیچ خاطره­ و نه دیداری حتی! تنها آشنایی من با او وبلاگش بود. آری، باروت! وبلاگ حسین احمدی سخا! از او تنها به قدر همین چند کلمه شناخت داشتم، مگر پیام و اعتقادی که از عمق طرح­هایش درمی­ یافتم.

لابلای مشغله­های کاری­ام، گه­گداری که فرصتی دست می­ داد سری به وبلاگ­های دوستان بزنم، وقتی می­ رسیدم به باروت، همیشه محو طرح های خلاقانه او می­ شدم. نمی­ دانم چرا اما، همیشه گمان می­ کردم صاحب تارنمای باروت، جوانی چهارشانه و تنومند و دارای جثه­ای قوی باشد. دست خودم نبود، شاید احساس می­ کردم صاحب این آثار نغز و پر مغز باید آدم تو پری باشد که از قضا از اعتماد به نفس بالا برخوردار است و طبیعتا از بعد جسمانی هم در وضعیت مطلوبی به سر می ­برد.

روزی که خبرش رسید و من ناباورانه خبر را چندباره می­ خواندم، هر بار گویی هیچ نخوانده بودم. آخر باورش برایم سخت بود. عکسی که ضمیمه متن خبر بود، پسرکی با صورت استخوانی و قامتی تکیده را پیش چشمانم به تصویر می­ کشید. تصویری که با تصورات من از آن گرافیست انقلابی، کیلوگرم­ها فاصله داشت. "پسرک لاغر اندام نحیف" تمام دریافت من از دیدن تصویر او در خبر بود. در عرصه عمل اما، من مردی را می ­دیدم که انگار نه انگار سن تقویمی­ اش کم از بیست و پنج را گواهی می­ داد و عمری بی­محابا فریاد سر می­ داد «کتاب بخوانیم»! «ما می توانیم»!

«باروت» شعار نمی­ داد. او با اینکه صاحب دولت و مکنت نبود، تدبیر انقلابی و امید مهدوی را در تک­تک طرح هایش می­ دیدم. جوانی که وزیر امور خارجه نبود، اما چقدر ظریفانه طرح می­زد که «ما می­توانیم»! اما برخی­ها هر چه هم که سرمشق «توانا بود هرکه دانا بود» را در دبستان بنویسند، باز به زعم خود باور دارند ما نمی­ توانیم! همین است که در آستانه فصل گرما همان­ها که سابقا در خیابان­های ژنو با اغیار فالوده خوردند، برای فرار از گرمازدگی در تهران، می­ روند سراغ «کُلمن­»ها؛ تا یخ­دربهشت دوستی ایران و آمریکا را این­بار با «رونی» هم بزنند! تا شیفتگان بیرون، دوباره غافل شوند از در درون کشور؛ آنجا که قوی­ترین مردان میهن با اندام­ هایی نحیف دارند جور بی ­تدبیرهایی را می­ کشند که هنرشان لبخند است.

برخی رونی کلمن آمریکایی را آوردند تا «سلطان عضله» - با آن ژست از بالا به پایین – به بادی­بیلدینگ­کارهای ایرانی درس فیگور بدهد؛ حال بماند که سر راه بردندش بهشت زهرا تا روی این سفر تبلیغاتی پرهزینه را روکشی از قداست بکشند! لکن مردان بزرگ، همیشه جثه­های بزرگ ندارند. این تنها در «بازی» است که صاحبان هیکل­های تنومند را قوی­ترین مردان دنیا می­ نامند؛ در حقیقت و در میدان واقعیات اما تنها مردانی قوی­ترین اند که دل­هاشان به نور ایمان روشن و پشتشان به ولایت ولی گرم است. خواه باکری باشد و خواه همت، خواه خلیلی و خواه سخا. مردان نحیفی که سرشانه پهن نداشتند اما هیچگاه شانه از کار خالی نکردند، چرا که جای پشت بازو، پشتکار داشتند. جای جلوبازوی برآمده، آماده برداشتن بار از دوش دیگران بودند. با اینکه سینه ستبر نداشتند، اما همیشه سینه­هاشان سپر بلا می­ شد. و اگرچه ساق پای­شان ضخیم نبود، لکن هماره در مسیر سعادت ثابت قدم بودند. آنها شکم­های شش­تکه نداشتند، اما در عوض قلب هایی را در قفس سینه نگه می­ داشتند که تکه­تکه بود.

و حسین احمدی سخا از قبیله ستاره­ هایی بود که نگاهشان به سوی کرانه های باور بود. قبیله عاشقی که در دهه­های مختلف انقلاب روی خط ولایت، بار ناتوانی برخی­ها را به دوش کشیدند بی آنکه کسی از آنان ادعای خاصی را سراغ داشته باشد. می­ دانی؟ می­ گویند خواستن توانستن است، و آنها با همین تن نحیف و استخوانی "توانستند" چرا که "خواستند" و خیلی­ها با هیکل­های عضلانی "نتوانستند" چرا که "نخواستند" و "نمی­ خواهند"!

تکمله:

باروت +

کتاب بخوانیم +