مگر می شود پهلوی تو بود و شکسته نبود...؟

آن سال ها که از درد پهلویم در این ایام می نوشتم شاید مثل همیشه، یک برداشت شاعرانه می شد از حرف ها و نوشته هایم، شاید خودم هم فکر می کرم دردم حاصل از یک تلقین احساسی است نه دردی واقعی. حال اما می بینم نه! از صبح نمی توانم بی آنکه دست بر پهلویم بگیرم، خم شوم یا از جا بلند شوم.. آری، این قصه سر دراز دارد...

دارند مرا زنده به گور می‌کنند هم قبیله‌ای‌ ها

همیشه وقت هایی که مدت‌ها بی حرفم؛ همین وقت هایی که سکوت می کنم، درست همان موقعی ست که پر از درد و حرف هستم و لبریزم از کلام. حالا هم از همان وقت هاست که از فرط فراوانی کلام، ساکتم. اما کلام همچون سلام نیست که بشود نثار هر عابر غریبه ی در حال گذر[...]

تو رفته ای که نیایی مگر؟! زبانم لال

سیر تا پیاز درد من این است

دنیای بی تو 

همچون پیاز بدبویی ست

بیا که داریم [...]