همیشه وقت هایی که مدت‌ها بی حرفم. همین وقت هایی که سکوت می کنم، درست همان موقعی ست که پر از درد و حرف هستم و لبریزم از کلام. حالا هم از همان وقت هاست که از فرط فراوانی کلام، ساکتم. اما کلام همچون سلام نیست که بشود نثار هر عابر غریبه ی در حال گذری کرد. حرف های آدمی هم فقه خاص خود را دارند. در فقه کلامی حرام است اگر کلام مگو را نثار نامحرمان کنی. 

اما سکوت یک نوع زخم چرکین زیر پوستی دارد که نه جوش می زند، و نه راهی به بیرون پیدا می کند. بی صدا و بی هیچ علامتی، این غده چرکین - حاوی حرف ها و دردها – جگر آدمی را آتش می زند. و همین کافی است که آدمی - ولو تنومند - را این بیماری نادر از پا بیندازد. مرگ، پایان دنیایی است اما سکوت مرگ تدریجی ست، پروژه ای نیمه تمام برای حیات کسی که کارفرما ذره ذره جانش را از زبان خاموشش درمی آورد.

باور کن تنها مرگ نیست که خانمان سوز است. سکوت هم برای خود غصه غم انگیزی دارد. وقتی گوشی برای شنیدن حرف ها پیدا نکنی و اطرافیان را محرمی برای حرف های خود نبینی؛ همچون کسی هستی که در قبیله خودت، دارند تو را زنده به گور می کنند. بگو کجاست پیامبری که این سنت غلط جاری در روزگار بی همزبانی را از میان بردارد؟ کجاست رسولی که در این عصر جاهلیت مدرن، مٌهر را از زبان ها بردارد و گوش های هم قبیله ای های ما را به سخن ما محرم کند. 

حرف هایم هیچ هم شوخی نیست. باور کن حالا مدت‌هاست که همچون ماتم زدگان، در گوشه دلم کز کرده ام و هر روز در کمال بی میلی، عیادت کنندگان ناشنوای قبیله خود را در کنار بسترم می بینم. فکر نکن برایت داستان نوشته ام! سکوت سرطان بدخیم زندگی من است. مشکل من با مطب و نسخه دکتر و دارو و دستمال کاغذی و استراحت و سوپ حل نمی شود. ببین آدم ها ساده تر از آنی که فکر کنی می میرند و از میان می روند. بیایید تا دیر نشده برای بیماری لاعلاج من دعا کنید!