روزگار تعطیل، با همه بی دغدغه بودن هایش، عجیب کسل کننده است. حوصله ام سر رفته، حاضری بازی کنیم؟ تو چشم بگذار و تا ۶۰ بشمار و من فرار می کنم از تو و پنهان می شوم. اما تو هر چقدر هم که چشم بگذاری و هر چه هم که بشماری و من هر چقدر هم که خوب پنهان شوم، از ماحصل این فرار، سهم هر دو ما دیدار است. یا من خیلی زود به چشم های تو می رسم و یا تو بالاخره مرا پیدا می کنی. گاه اما، هرچه هم که بازیگر باشی باز بازیچه ای. از سرنوشت فرار نمی توان کرد. یا تو خودت را به او می رسانی، یا او تو را در پنهان خودت پیدا خواهد کرد.

سرنوشت را نمی توان از سر نوشت اما، نوشتن را می توان. بنویس، خط بزن، نقطه بگذار یا پاک کن. سکوت کن، بغض باش، اشک شو. راه بیفت. هر راهی رفتنی ست، اما همه راه ها را نباید رفت. هر راه نباید رفت و جز راست نشاید رفت. برو، راهت را کج کن و راه کج را راست. هر آمدنی را رفتنی و هر بودنی را نبودنی است. باید بست کوله بار را. این زمین بوی مردن می دهد و این نوشته ها بوی ماندن. ما نیامده بودیم که بمانیم. و نماندیم که رفته باشیم. رفتن رسیدن نیست اما، برای رسیدن باید رفت. پرواز را باید آموخت، روزگار رفتنی و پرنده مردنی ست.  عالم دار فانیست و دنیا عالم گذر است. گر نگذری، مانده ای و محکوم به گذشته ای. گر بگذری پرنده ای و دنیا محکوم به توست. باید گذشت از تمام گذرگاه ها و متمم گذاشت برای تمام گذاره ها. سر خط یا ته خط، خواهی نخواهی، نقطه باید گذاشت. این سه نقطه ها برای جمله نان نمی شوند و بودن به هر قیمتی، برای فاطی، تنبان.

گریه، پایان ناخوش شاهنامه عادت است. هر که به سلام ها دل خوش کند، با خداحافظی ها دل خون خواهد شد. باید رفت و در دهانه آتشفشان لانه کرد. پرستو بودن رسم قشنگی برای بزم روزگار است . ماندن، رسم پرستوی عاشق نیست. جوجه را آخر پاییز باید شمرد، اما پرستو را نه. روزگار، به اولین برف و باد زمستانی نرسیده، پرستو ها رفته اند.