کجاست گوش تو و تابی..؟

همیشه وقتی بعد از مدتی طولانی به خانه برمی‌گردی، یک عالمه حرف و خاطره برای گفتن داری. آنجا که همه اهل خانه سراپا شوق و گوش اند و همه بی تابند که تو بگویی و آنها بشنوند. تو اما نمی‌دانی از این همه روزهای رنگارنگ، از آن همه اتفاق تلخ و شیرین، از تمام آن حادثه‌های جور و واجور کدام را اول بگویی. می‌دانی؟ حس می‌کنم که آن وسط همیشه یکی پیدا می‌شود که 

اپ استورها وب مسترها را بلعیدند!

کسی نیست. چقدر ساکت است اینجا. انگار نه انگار که روزگاری در این حوالی شب‌ها هیاهو بود. آن شنبه‌های پر نشاط، یکشنبه‌های روزمرگی، دوشنبه‌های شکوه‌بار، سه‌شنبه‌های انتظار، چهارشنبه‌های جنون، پنجشنبه‌های پرعشق، جمعه‌های بی قراری. آن نوروزهای نو شدن، فروردین‌های تازگی، اردی‌بهشت‌های عاشقانه، خردادهای پر از حادثه، تیرهای دلدادگی [...]

رسالت ما نوشتن دستور بارگذاری دمنوش در وبلاگ نیست!

مخاطب خاص این نوشته همه ما وبلاگ نویسان هستیم. آری خود ما! ما مدعیانی که وبلاگ ما – تنها رسانه و تریبون مان – فقط جایی شده است برای ثبت عاشقانه ها و نوشتن روزمرگی ها و خاطرات. ما دیندارانی که از تمام اعتقادات و باورهای مقدسمان در وبلاگمان، نوشته هامان تنها خلاصه می شود در چند حالت نوستالوژیک مذهبی. ارسال متن ها و عکس هایی که یا شرح سفر مشهد و کربلا رفتن ماست یا بغض [...]

کاش من هم یک وبلاگ نویس بودم!

در میان هفته ها و روزها و ساعت های من، حرف ها و اتفاقاتی ست که تا بوده به راحتی از کنارشان گذشته ام و هیچوقت به رشته تحریر در نیامده است. حرف هایی که گاهی همچون آهن گداخته ای بوده اند که با فروخوردن بی صدای آن ها، تنها خود درجه جگرسوزی شان را به عینه دیده و از عمق وجود چشیده ام آن ها را. نگاه به دل نوشت های طولانی ام نکنید، در دل من هم حرف هایی هست که گاهی به یک [...]