آخرین لحظات آخرین شب آخرین روز آخرین هفته آخرین ماه آخرین فصل سال اولین سال دهه نود است. سال نود در سرازیری است و نزدیکی های خط پایان. سالی که هر چه بود و هر چه که شد، باز نشد که واژه «انتظار» را از تمام لغت‌نامه ها خط بزنند. سالی که او –کسی که مثل هیچکس نیست- نیامد. سالی که نکویی را از بهار به ارث نبرد. سالی که غروب را به غریب حواله کرد و سکوت را با شکایت [...] 

تا نوروز حدود 5 روزی بیشتر باقی نمانده بود. که در مسیر برگشتن به تالش، در اتوبوس قصد خواندنش کردم. کتابی که دقیقن یکسال پیش در حوالی نمایشگاه کتاب هدیه گرفتم. هرجا که نام وبم را پرسیدند و دیدند گفتند: «کتاب روی ماه خدا را ببوس را خواندی؟» و من همیشه میگفتم نه. و جواب می دادند که: «حتمن بخوانش». با این که چند ماهی می شد کتاب را داشتم، و البته با خواندن کتاب «چند روایت معتبر» و پسندیدنش، باید خیلی علاقه مند و حریص به یکی دیگر از کارهای [...] 

یک عادتی که در کتاب خاندن دارم، این است که وقتی شروع به خاندن کتابی می کنم، چنانچه صفحات ابتدایی اش خسته کننده و غیر محسوس باشد، کتاب را خاهم بست و دیگر به خاندنش ادامه نخاهم داد - دقیقن مثل «منِ او»- تا اینکه چه بشود تا مجاب شوم به خاندن دوباره اش. اما این بار، داستان فرق می کرد. در جای جای کتاب و سطر به سطر صفحات، رد پای اندیشه ی خودم را می یافتم. چنانکه گویی نویسنده کتاب خودم هستم و تمام حرف های مگو و همان ها که خیلی از [...] 

گفت: دورت بگردم

گفتم: گشتم نبود

نگرد، نیست! [...] 

این شب ها وقتی درد، عیار مرد بودن را روی بالش، به ترازو می کشد. درخت ها در پس پنجره، سبزینگی خود را همراه برگ ها به مرخصی فرستاده اند. زور باد، تنها به اعصاب پنجره می رسد. آنوقت است که یأس، نوازشگر گونه هاست. وقتی دستی از جنس امید، هراس را از زیر سر سردرگمی برنمی دارد و بالش خاطر را تلطیف نمی کند. تقویم، انگار یادش رفته روزگار بهاری هم دارد. چرا پاهای سکوت از گلیم این دیوار های ساکت دراز تر است. چرا دست های خواهش به ابتدای پله های آرامش 

تو نامت را در میدان مین جا گذاشتی و من خودم را در سجده نماز. تو خودت را روی مین جا گذاشتی و من خدا را روی مُهر و جانماز. تو پرکشیدی به آسمانِ گمنامی و من این روزها در پی آوازه و نام و خوشنامی ام. از شما تا ما یک «دهه شصت» یا «هفتاد» و «هشتاد» فاصله نیست. از قعر چاه تا منزلگاه ماه فاصله است. بچه های گردان تخریب، چه ها که برای خود نساختند و ما این روزها با ساختن هایمان چه ویرانی ها که به بار نیاوردیم... ما در هوای شما نفسی نداشته ایم. ما بویی از [...] 

علی اسداللهی. متولد سال 1366. دانشجوی سابق علم و صنعت. نویسنده کتاب شعر:«الف تا ی». کتابی که معرفی‌گر شاعری جوان، با دیدی خلاق و زبانی ساده است. «الف تا ی» پنجاه و دو قطعه شعر را در بر می‌گیرد که همگی فضایی نزدیک به هم دارند. اسداللهی ایده‌های خوبی در اشعارش گنجانده و با دیدی شاعرانه دنیا و اتفاقات‌اش را زیر نظر گرفته است، گرچه گاهی در دام احساسات‌گرایی هم افتاده است و این به شعرش ضربه زده. کتاب از یک دید، کتاب جنگ هم هست [...] 

منظومه شمسی یکی از هزاران منظومه کهکشان راه شیری ست. منظومه ای که یک زمین دارد و یک خورشید و یک ماه و کلی سیاره و اقمار دیگر. از چرخش زمین به دور خود روز بوجود می آید و از چرخشش به دور خورشید سال. اول و آخر هر ماه هم دست به دامان «ماه» است، نه مشتری، نه زحل، نه مریخ و نه نپتون و اورانوس. در هر کجای این کره خاکی هر جا که خورشید از نظر غایب شد، مردم دلشان طالب حضور ماه شد. خورشید روشنایی بخش روز است و روشنگر جهان [...] 

من ارزش گرا هستم

من خیلی ارزش گرا هستم

من خیلی خیلی ارزش گرا هستم

پس می اندیشم! [...] 

حال و روز این روزهای سینما هم حال روز عجیبی ست. من جدایی فرهاد از شیرین را ندیده ام، همانطور که جدایی نادر از سیمین را، اما در عوض بارها و بارها جدایی تعهد از هنر را دیده ام. جدایی قید از بند را، جدایی اصالت از سیاست را، جدایی مذهب از مسلک را. و «میم مثل مادر» را هم دیده ام. بیش از 10 بار هم دیده ام و سکانس به سکانسش را هم گریه کرده ام. اما در سینمای ما، «میم» ها شاید «مثل مادام» باشند، اما مثل «مادر» نیستند! اصلا نکند تفسیر «فبأی آلاء ربکما تکذبان» [...] 

ما، بعضی آدم ها را به خوشنامی می شناسیم، بعضی را به بد نامی. بعضی آدم ها را به گمنامی می شناسیم و بعضی ها را هم، اصلن نمی شناسیم. همیشه چشممان به پر رنگ ها عادت دارد و نسبت به کمرنگ ها غریبه است. آن ها که های و هوی دارند را می شناسیم و آنها که سر به توی دارند را نه. آن ها که قیل و قال دارند را می شناسیم و آن ها که پر و بال دارند را نه. همیشه تا چیزی را داریم به اهمیتش آگاه نیستیم و قدردانش نیستیم، اما آنگاه که از دستش می دهیم، [...] 

نه نوشتن به معنای حرف داشتن است و نه اینکه ننوشتن به معنای حرف نداشتن باشد. گاهی حرفی نیست، اما می نویسی تا عریضه خالی نماند. اما گاهی هم آنقدر حرف هست که نمی دانی کدامش را بزنی. و در اضطراب و سردرگمی این احساس زجر آور، مسافر جاده ای می شوی که منتهی به سکوت آباد می شود. سکوتی که نه علامت رضاست و نه از جنس رضایت. سکوتی که از گریه عاجز است و از بغض لبریز. با قیل و قال بی‌گانه ام و اهل فریاد نیستم. به سکوت عادت دارم [...] 

عشق من ماضی بود

وصل تو مضارع

دریغا که من

حال استمراری می خواستم [...] 

خوابم آنقدر عجیب و غیر قابل باور بود که صبح وقتی آمدم مدرسه، با ذوق و شوق خواصی برای هم‌کلاسی هایم تعریفش می کردم.کلاس دوم ابتدایی بودم آنروز ها. خطاب به بچه های کلاس گفتم: خواب دیدم کتاب فارسی چهارم ابتدایی گرفتم دستم و نشستم روی سکوی روبروی سالن کلاس چهارمی ها. بچه ها گفتند: «اوووه کو تا کلاس چهارم»! آن روز ها همه‌ش با خودم می گفتم یعنی میشه من کلاس چهارم برم؟ برم و کتابای کلاس چهارم و بگیرم و بخونم؟ دو سال. اوه! چقدر [...] 

شاید مادرم یک روز جلوتر مرا به دنیا آورد، شاید هم تقصیر متصدی بود. اما دقیق نمی دانم اشتباه از که بود. آخر ثبت احوال، کجا خبر دارد از حال و احوال من. آری، متصدی اشتباه کرد. زاد روز من 8 دی نیست، 9 دی است. نه، اصلا شاید مادرم به متصدی سفارش کرده بود، تاریخ تولدم را یک روز زود تر بنویسد. تا از یک روز قبل، آماده باشم. آماده قیام. قیام عاشورا. عاشورای شمسی مهرماه نیست، دی ماه ست. 20 مهر نیست، 9 دی است. 9 دی، تنها یک روز عادی در میان روزهای سرد دهمین ماه [...] 

نگاه کن؛ بد قولی هایم تمام شد. ببین، مفاتیح در دست گرفته ام. می خواهم دعای «وارث» بخوانم. ضبطش هم می کنم. تو هم برای التیام روحش پخش کن، تا آرام شود. من قول می دهم، برای یک بار هم شده، سر قولم بایستم. بگو تا فردا صبر کند. سر ساعت می آیم. دعا را به دستت خواهم رساند. بگو این صدا، دعا خوانش فرق می کند. بگو برگردد، من هم قول می دهم، همان طفلی بشوم که او می خواهد. شیطنت را می گذارم کنار، بگو فقط برگردد. بگو راه رفته را برگردد [...] 

در حالی که حدود یک ماه از افتتاح سایت نگذشته بود، از همان روزها و هفته های ابتدایی، سایت دچار حملات هکری پراکنده شد، که به لطف خدا با همکاری گروه فنی، این حملات خنثا شد. اما هرچه به عاشورا نزدیک و نزدیک تر شدیم، مورد شدید ترین حملات هکری قرار گرفتیم. حملاتی که توسط هکران ایرانی و وهابی بارها و بارها سایت و سرور سایت را مورد حمله قرار داد و طی چند مرحله سایت و سی پنل و سرور و تنظیمات مربوطه را دچار آسیب کرد و بکآپ نوشته ها و کامنت ها و [...] 

این دومین بار است که در کتاب خانه محقرم، چشم می دوزم و دیده می بندم و دست می چرخانم و دست دل، انگشت اشاره را به سمت این کتاب می برد. پدر، عشق و پسر... اثری دیگری از سید مهدی شجاعی که روایتگر شهادت حضرت علی اکبر «علیه السلام» است و راوی واقعه، اسب آن حضرت است که سرنوشت فرزند رشیدش را برای مادر ایشان «لیلا»، با نثری ادبی و داستانی به نگارش درآورده است. این کتاب شجاعی به عنوان یکی از ناب‏ترین روایات ادبی هنری از واقعه [...] 

روی نیزه

به سینه می زد

سنگ فاطمه را [...] 

نیزه ها که باشند

شیرخواره هم

سرفراز می شود [...] 

قاصدک را

فوت هم که کنی

پرپر می شود

چه رسد به سیلی [...]

بچه ها همیشه در خواسته هایشان مُصّرند و همگی، برای رسیدن به نیازشان بی تابند. یعنی برای رسیدن به مطلوبشان، به انواع اقسام راه ها متوسل می شوند. یا به خواسته شان می رسند یا نه. اگر رسیدند که فبها. اما اگر نرسند، دست از تلاش و گریه و زاری نمی کشند، مگر اینکه با «سیلی»، آرامشان کنند. تا آستینشان را در دهان بگیرند و همچون خفه خون گرفته ها، به گوشه ای بخزند و آرام و بی صدا گریه کنند و اشک بریزند. آن روزها هنوز، آب قم به اصطلاح! شُرب نشده بود. مردم [...]