گریه کنم یا نکنم...؟

روز تدفین شهدای گمنام دانشگاه قم بود، وسط ظهر، همه در آن تکه از بیابان مشغول گرفتن وضو بودند، بچه‌ها برای آنکه وضویشان صحیح باشد، نایلون سوراخ شده پر از آب را به داربست‌ها بسته بودند تا با چکه‌های نایلون وضو بگیرند. من آن روز عکاس مراسم بودم، کنار داربست‌های پر از سربندی که دور مزار کشیده بودند می‌گشتم و دنبال شکار صحنه بودم. از پشت چشمی دوربین یک لحظه دیدم نایلون آب خیلی اتفاقی کنار

من چه سبزم امروز...

حسم؟ حال تازه داماد فرخنده‌ای را دارم که هفته‌ها و ماه‌هاست که بی سروصدا و در بی‌خبری اطرافیان، خانه‌ای را برای زندگی آماده می‌کند. گل‌پسری که هر روز بعد از فراغت از کار با چنان ذوقی از سر کار راه می‌افتد و این مسیر تازه عادت کرده را طی می‌کند تا به خانه سرنوشت اش برسد. حس جوانی را دارم که هر روز بسم‌الله می‌گوید و کلید می‌اندازد و به محض ورود به خانه، چشمانش را می بندد و پشت در 

فتنه ای که هنوز قربانی می گیرد!

در ماجرای جنجال رسانه ای چند روز گذشته، سوال من از امیرپوردستان غیور و ولایتمدار و همچنین تمام مدافعان ارتش دلیر و نیز توهین کنندگان به حسن عباسی بخاطر یک ویدئوی بریده شده و چند ثانیه ای از یک سخنرانی چندساعته این است که: روزی که وزیر خارجه معتدل این مملکت گفت: «آمریکا با یک بمب می تواند تمام سیستم دفاعی ایران را از کار بیندازد»، چرا این حرف توهین به ارتش و تضعیف نیروهای

کشورهای غربی و در رأس آنها آمریکا در همه این سال‌ها بر اساس تخیلات صدها فیلم در مورد هواپیماربایی و یا حمله به هواپیما و کشتار مردم بی‌گناه در حادثه های مختلف ساختند، آن‌وقت ما از تمام فاجعه دهشتناک حمله ناو وینسنس آمریکا به هواپیمای ایرباس ایران، در روز دوازده تیر و در سالگرد آن حادثه تنها به ذکر یک خبر و نمایش چند تصاویر آرشیوی صرفا جهت یادآوری بسنده می‌کنیم، آن‌هم بدون هیچ خاصیت خاصی. حالا اما نزدیک غروب در تلوزیون کلیپی پخش می‌شود که هنرمندان

کجاست گوش تو و تابی..؟

همیشه وقتی بعد از مدتی طولانی به خانه برمی‌گردی، یک عالمه حرف و خاطره برای گفتن داری. آنجا که همه اهل خانه سراپا شوق و گوش اند و همه بی تابند که تو بگویی و آنها بشنوند. تو اما نمی‌دانی از این همه روزهای رنگارنگ، از آن همه اتفاق تلخ و شیرین، از تمام آن حادثه‌های جور و واجور کدام را اول بگویی. می‌دانی؟ حس می‌کنم که آن وسط همیشه یکی پیدا می‌شود که 

آدم باید به کدام محکمه رود و پیش کدام قاضی شکایت برد که به دادش برسند؟ چرا اپراتورهای کلاهبردار عزیز این فریبکاری و دروغ های کثیف را تمام نمی کنند؟ مردم چه گناهی کردند که هر روز باید چندین پیام فریبکارانه دریافت و حذف کنند. آخر اگر نخواهیم نشان قدردانی خود را دریافت کنیم، و هنوز هدیه نوروز و رجب و شعبان و رمضان خود

آه از چروک های دست و چهره ات...

به فتوای رساله عشقیّه دلم می گویم تنها نامحرم هایی که می شود یک دل سیر به چهره ها و دست هاشان نگاه کرد، مادران شهیدند. البته اگر اشک شرمساری اجازه بینش را در آن لحظه به چشم ها بدهد... 

آدمی را آدمیت لازم است...

وبلاگ نویسی که با این پیچ و تاب فاجعه بار جهان، یک قر هم به کمر قلمش ندهد و یک روز از روزمره نویسی های خود دست برندارد و به اندازه یک بند هم حرفی نزد، حتی اگر ضربان قلبش منظم باشد، حتی اگر میزان هوشیاری اش بالا باشد، آدمی روزمرده است و برایش باید فاتحه خواند.

رسم نامردان اینچنین است...

نمی شود کسی را هل داد و بعد ادعا کرد که می خواستیم حفظ تعادلش را در شرایط سخت امتحان کنیم. لیکن چون شخص افتاد، بگوییم در امتحانمان رد شد. این کار جز «نامردی» نام دیگری ندارد!

همیشه نمی توان خوشبین بود!

از همان اول فضای شبکه های اجتماعی را فضایی کاملا جنسیت زده می دیدم. شما اگر نگاهی گذرا به تعداد فالوئر های پیج یک خانم بیندازید و تعداد لایک های نوت های وی در مقایسه با یک آقا را ببینید، می توانید این مسئله را به وضوح دریابید. به عنوان یک مثال بسیار ساده، در حالت عادی یک نوت حاوی یک بیت شعر که توسط یک آقا ارسال شده است، در خوشبینانه ترین حالت 30 تا 40 پلاس می گیرد، حال اینکه [...]

وقتی مؤنث بودن تنها ملاک انتخاب می شود!

مبنای سایتی که مطالب وبلاگ دختران و زنان را بدون توجه به تعهد یا عدم تعهد نویسندگان  و همچنین بی تفاوت نسبت به ارزشی بودن یا نبودن نوشته ها، بازنشر می دهد و به گونه ای به معرفی الگو می پردازد را چیزی جز فمنیسم نمی دانم!

بیاییم برای دیگران چندش آور نشویم!

سوسک به خودی خود بد و کثیف و چندش آور نیست چرا که سوسک نیز یک حشره است، همچون زنبور و پروانه. اما تفاوت پروانه و زنبور با سوسک اینجاست که پروانه و زنبور را همیشه گرد گل می بینیم، اما سوسک را از بس در مکان های نامناسب دیده ایم، وجودش برایمان چندش آور شده است. حتی اگر با دیدن سوسک، نکشیم آن را، حاضریم هیچوقت در اطرافمان نباشد تا نبینیمش. چرا که دیدنش در هر موقعیت [...] 

کاش من هم یک وبلاگ نویس بودم!

در میان هفته ها و روزها و ساعت های من، حرف ها و اتفاقاتی ست که تا بوده به راحتی از کنارشان گذشته ام و هیچوقت به رشته تحریر در نیامده است. حرف هایی که گاهی همچون آهن گداخته ای بوده اند که با فروخوردن بی صدای آن ها، تنها خود درجه جگرسوزی شان را به عینه دیده و از عمق وجود چشیده ام آن ها را. نگاه به دل نوشت های طولانی ام نکنید، در دل من هم حرف هایی هست که گاهی به یک [...]

چقدر فرق است میان حرف های دو شخص؟!

براستی آن ها که فیلم سخنرانی هاشمی در رابطه با سوریه را دیدند و جعلی خواندند؛ چگونه صحبت های حاج منصور - درباره هاشمی – را، ندیده و نشنیده باور می کنند و برای او حکم صادر می کنند؟ البته در اینکه حاج منصور چنین حرفی را زده باشد و هاشمی چنان مطالبی را در سخنرانی خود ایراد کرده باشد، تردیدی وجود ندارد. اما آنچه که در این میان مشهود است، رفتار دوگانه پروپاگاندای رسانه ای وابسته به [...]

خدایا!

رها کن مؤمنان را،

خودم چوپانانه

نازت را می خرم. [...] 

چشمانت پائیز

دستانت زمستان

عطر تنت مجذور بهار.

آغوش تو

سه ماه تعطیل است! [...] 

تو زیباتر از...

نیستی!

و من«او» تر از... 

لحظه ای که ترکم کردی؛

چشم های خوبی با هم داشتیم [...] 

«مظلومیت»^_* ارثی ست،

اگر 

سید باشی! [...] 

گاهی آدم برفی،

نیاز به «بودن» پیدا می کند.

آسمان دل‌رحم است،

برف می بارد. [...] 

وقتی دوستم داری

و نمی گویی؛

کور که نیستم،

می بینم!

و البته [...] 

گزیده ای از مجموعه «حاء سین یاء نون»

آبی که به خیمه رواست،

به سقا حرام است! [...]