گریه کنم یا نکنم...؟

روز تدفین شهدای گمنام دانشگاه قم بود، وسط ظهر، همه در آن تکه از بیابان مشغول گرفتن وضو بودند، بچه‌ها برای آنکه وضویشان صحیح باشد، نایلون سوراخ شده پر از آب را به داربست‌ها بسته بودند تا با چکه‌های نایلون وضو بگیرند. من آن روز عکاس مراسم بودم، کنار داربست‌های پر از سربندی که دور مزار کشیده بودند می‌گشتم و دنبال شکار صحنه بودم. از پشت چشمی دوربین یک لحظه دیدم نایلون آب خیلی اتفاقی کنار

دوباره وقت نبرد است، برخیز! 

از فرط فکرها و حجم کارها و فراوانی برنامه‌ها تکیه داده‌ام به دیوار اتاق کوچک خانه. همینطور زانوهایم را بغل کرده‌ام، مدام در و دیوار و سقف را نگاه می‌کنم. به هر گوشه از اتاق که خیره می‌شوم، مثل ماشین زمان مرا به میانه دهه قبل می‌کشاند. آن ایام شب و روزم در همین اتاقی می‌گذشت که یک قرآن به همراه یک رحل و یک فرهنگ عمید - یادگار شوهر عمه شهید - در طاقچه آن بود که کنارش دفتر چهارم و پنجم و [...]

نگذاریم کانال‌ها ذهن‌مان را کانالیزه کنند!

یک هفته پیش آدرس تمام کانال‌ها و گروه‌های تلگرامم را کپی کردم در یک فایل ورد و بعد از تمام گروه ها و کانال‌ها خارج شدم، حالا که نگاه می‌کنم می‌بینم آرامش فکری‌ام بیشتر از قبل است و کنترل بیشتری بر ذهن و فکر و تمرکز بیشتری در کارم دارم. بیاییم در طول سال در چند مقطع قدری با خنثی کردن تشعشات شبکه‌های اجتماعی به ذهنمان استراحت بدهیم تا دچار یکنواختی نشویم. یا اصلا کمی هم به عقل و شعور

بعد از بیست و چند روز مسافرت به روستای پدری‌ام «زاویه سادات» خلخال و گشت و گذار در سرزمین‌های پدری، دوباره به خانه‌مان در تالش برگشتم. در این مدت و در همه این روزها حرف‌ها و توئیت‌ها و یادداشت‌ها و دلنوشته‌ها در موضوعات مختلفی برای گفتن و نوشتن وجود داشت، اما به دلیل عدم امکان اتصال مناسب به اینترنت این امکان فراهم نشد. حال با پایان این وقفه و بهره‌مندی مجدد از اتصال به شبکه نت ان‌شاءلله دوباره به حول قوه الهی و به مدد نگاه پر مهر شما فعالیت پایگاه دل‌آباد از سر گرفته

من چه سبزم امروز...

حسم؟ حال تازه داماد فرخنده‌ای را دارم که هفته‌ها و ماه‌هاست که بی سروصدا و در بی‌خبری اطرافیان، خانه‌ای را برای زندگی آماده می‌کند. گل‌پسری که هر روز بعد از فراغت از کار با چنان ذوقی از سر کار راه می‌افتد و این مسیر تازه عادت کرده را طی می‌کند تا به خانه سرنوشت اش برسد. حس جوانی را دارم که هر روز بسم‌الله می‌گوید و کلید می‌اندازد و به محض ورود به خانه، چشمانش را می بندد و پشت در 

فتنه ای که هنوز قربانی می گیرد!

در ماجرای جنجال رسانه ای چند روز گذشته، سوال من از امیرپوردستان غیور و ولایتمدار و همچنین تمام مدافعان ارتش دلیر و نیز توهین کنندگان به حسن عباسی بخاطر یک ویدئوی بریده شده و چند ثانیه ای از یک سخنرانی چندساعته این است که: روزی که وزیر خارجه معتدل این مملکت گفت: «آمریکا با یک بمب می تواند تمام سیستم دفاعی ایران را از کار بیندازد»، چرا این حرف توهین به ارتش و تضعیف نیروهای

کشورهای غربی و در رأس آنها آمریکا در همه این سال‌ها بر اساس تخیلات صدها فیلم در مورد هواپیماربایی و یا حمله به هواپیما و کشتار مردم بی‌گناه در حادثه های مختلف ساختند، آن‌وقت ما از تمام فاجعه دهشتناک حمله ناو وینسنس آمریکا به هواپیمای ایرباس ایران، در روز دوازده تیر و در سالگرد آن حادثه تنها به ذکر یک خبر و نمایش چند تصاویر آرشیوی صرفا جهت یادآوری بسنده می‌کنیم، آن‌هم بدون هیچ خاصیت خاصی. حالا اما نزدیک غروب در تلوزیون کلیپی پخش می‌شود که هنرمندان

کجاست گوش تو و تابی..؟

همیشه وقتی بعد از مدتی طولانی به خانه برمی‌گردی، یک عالمه حرف و خاطره برای گفتن داری. آنجا که همه اهل خانه سراپا شوق و گوش اند و همه بی تابند که تو بگویی و آنها بشنوند. تو اما نمی‌دانی از این همه روزهای رنگارنگ، از آن همه اتفاق تلخ و شیرین، از تمام آن حادثه‌های جور و واجور کدام را اول بگویی. می‌دانی؟ حس می‌کنم که آن وسط همیشه یکی پیدا می‌شود که 

اپ استورها وب مسترها را بلعیدند!

کسی نیست. چقدر ساکت است اینجا. انگار نه انگار که روزگاری در این حوالی شب‌ها هیاهو بود. آن شنبه‌های پر نشاط، یکشنبه‌های روزمرگی، دوشنبه‌های شکوه‌بار، سه‌شنبه‌های انتظار، چهارشنبه‌های جنون، پنجشنبه‌های پرعشق، جمعه‌های بی قراری. آن نوروزهای نو شدن، فروردین‌های تازگی، اردی‌بهشت‌های عاشقانه، خردادهای پر از حادثه، تیرهای دلدادگی [...]

دلم تنگ بهشت توست..

دیشب خواب می دیدم دوباره در قطعه فانوس های بهشت زهرا هستم، اما تمام سنگ قبرها از حالت گمنامی درآمده و همه شان اسم دارند، اسم های درشتی که روی سنگ قبرهای بزرگ مرمر طوسی-خاکستری رنگ حک شده. نمی دانم چرا اما با دیدن این حالت در خواب، زار زار گریه می کردم.. نمی دانم. حالا سه هفته ای می شود که نرفتم ...



داعش فقط نوع مسلح ندارد!

بیشتر از اقدامات داعشی ها باید با تفکرات داعشی مبارزه کرد. به تعبیری رفتار داعش آنقدر خطرناک نیست که تفکر داعش خطرناک است؛ چرا که رفتار داعشی را با از بین بردن افراد داعش می توان از بین برد، اما تفکر داعشی همچنان زاینده است؛ تفکر حق بجانب ِ خودمصلح بین و دیگر کافر پنداری که روزی القاعده را خلق کرد، روزی دیگر طالبان را زایید، روزی بوکوحرام را به بار [...]

آدم باید به کدام محکمه رود و پیش کدام قاضی شکایت برد که به دادش برسند؟ چرا اپراتورهای کلاهبردار عزیز این فریبکاری و دروغ های کثیف را تمام نمی کنند؟ مردم چه گناهی کردند که هر روز باید چندین پیام فریبکارانه دریافت و حذف کنند. آخر اگر نخواهیم نشان قدردانی خود را دریافت کنیم، و هنوز هدیه نوروز و رجب و شعبان و رمضان خود

در کل می توان گفت از نظر دو لتی ها، اقداماتی چون: زنده کردن پرونده خون های آلوده، بازخوانی پرونده پژو، پرداختن به پرونده کرسنت، بررسی و نقد برجام، یادآوری خیانت های غربی ها و در رأس آن جنایت های آمریکا، حمله به هواپیمای مسافربری، پیگیری پرونده کورشدن بیماران بیمارستان رازی، پرونده بنزین وارداتی و پرونده دارایی های بلوکه شده ایران و دلواپسی هایی از این قبیل از سر خیرخواهی و نوع (بیگانه) دوستی نبوده، بلکه جنبه سیاسی پیدا کرده اما پرداختن به هرچه که غیر از این است و دولتی ها ادعایش را دارند مثل پرونده بورسیه، پرونده مبارزه با مفاسد، جنجال دکل

یکی از نقاط منفی شبکه های اجتماعی در نگاهم آزادی نسبتا بی مرز افراد و نبود کنترل کافی میزبانان بر محتوای واکنش های دیگران و گاها عدم رعایت برخی حداقل ها و احترام متقابل، برداشت نادرست، تمسخر، تخطئه، سوءظن و حتی شوخی های خارج از چارچوب توسط عابران این شبکه ها در تعامل با یکدیگر است. فضایی که باعث می شود آدم ها فارغ از قدر و[...]

خیلی جالب است به قول این رفیقمان تا زمانیکه با نظام باشید به شما نمی گویند مردم، نهایتا می گویند یک جریان یا گروه سیاسی خاص! حتی اگر راهپیمایی چند ده میلیونی ۲۲ بهمن و نه دی و تشییع شهدا، روز بیاد ماندنی انقلاب را خلق کنید. اما همین که بر نظام باشید یا حرف های معارض گونه بر زبان بیاورید می شوید مردم؛ حتی اگر به بهانه اسیدپاشی، به بهانه سگ کشی، به بهانه هتل مهاباد، یعنی به هر بهانه ای در تجمعی چند صدنفره 

یعنی که شود یکبار دیگر...؟

امروز خواب می دیدم نزدیک اربعین است و دارم دوباره از مرز رد می شوم. از مرز رسمی نبود، یک خانمی انگار در آن منطقه بود که لب مرز زائران را رد می کرد. ما نیز با کمک او رد شدیم، چیزی زیادی یادم نیست، موقع رد شدن از [...]

می‌دانی؟ از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، روزگار تا دلت بخواهد پستی و بلندی و بالا و پایین دارد. روزی دنیا را به کامت می‌کند و روزی دمار از روزگارت درمی‌آورد. روزی شاه می‌شوی و پادشاهی می‌کنی و به خیالت فرمانروایی، روزی دیگر اما آه در بساط نداری و در به در دریوزگی می‌کنی! درست داستان همان حکایت است که می گفت: گهی پشت به زین و گهی زین به پشت. القصه! حرفم چیز دیگری بود. بگذارید از بحث اصلی خارج نشوم، چرا که اصلا قصد اطاله کلام ندارم. جز یک تک‌جمله مهم [...]

دل به دریا زن و دریا شو

سحر که قرآن می‌‌خواندم، رسیدم به ابتدای سوره مبارکه قصص. آیات هفت و هشت این سوره مبارکه اشاره ای اجمالی به داستان مادر حضرت موسی «علی نبینا و آله و علیهم السلام» دارد. همان داستان به دریا انداختن کودک در پرتو توکل مطلق به پروردگار. واقعه‌ای که همیشه با نگاه کلیشه‌ای [...]

وقتی همگی سرکاریم!

حدودا بعد از بازگشتم از کربلا بود که به دلایلی - مثل پیدا کردن بچه­های کاروان­ - وایبر را دوباره نصب کردم. پیش از آن حدود شهریور 93 بود که از فضای وایبر خارج شده بودم. در این چند مدت هم مدام اهمیت و ضرورت حضور 

مسلمانی ز سر گیریم..

چه تلخ و تأسف برانگیز است حکایت زندگانی‌هایی که هر روز، صدای آهنگ و شادی جزء جدایی ناپذیر آنهاست؛ و وقتی همچون صبح امروز که از خواب برمیخیزی تا روز جدیدی را به حول قوه الهی آغاز کنی، از همان خانه جز صدای ناله و شیون نمی‌شنوی. و بعد از دقایقی شنیدن ناله و ضجه، [...]

مگر می شود پهلوی تو بود و شکسته نبود...؟

آن سال ها که از درد پهلویم در این ایام می نوشتم شاید مثل همیشه، یک برداشت شاعرانه می شد از حرف ها و نوشته هایم، شاید خودم هم فکر می کرم دردم حاصل از یک تلقین احساسی است نه دردی واقعی. حال اما می بینم نه! از صبح نمی توانم بی آنکه دست بر پهلویم بگیرم، خم شوم یا از جا بلند شوم.. آری، این قصه سر دراز دارد...

چرتکه بینداز، بی رودربایستی!

نزدیک غروب بود که آمده بود دفتر. بعد از چند روز که دوباره همدیگر را دیدیم گرم صحبت شدیم. بعد از  قدری خنده و شوخی از کارش گفت. از انیمیشن‌هایی که تابحال ساخته بودند حرف می‌زد. گفتم: می‌تونم نمونه آثارتون رو ببینم؟ گفت: حتما! و بلافاصله خم شد و هاردش را از داخل [...]