اینجا کسی به اندازه وزن غربت خانواده تو، به من تسلیت نمی گوید!

چه فرقی می کند اینکه امسال هزار و صد و چهل و یکمین سال غیبت باشد یا هزار و صد و سی و هشتمین سال، وقتی تمام این سال ها با خون دل گذشته و تمام تفاوتش یک سال خون گریه کردن بیشتر یا کمتر است. من نمی توانم جشن های نیمه شعبان را در خود هضم کنم. یا حضرت نور؛ تنها ما هستیم که می توانیم فرارسیدن هزار و صد و چندمین اندوه نیامدنت را مصرّانه جشن بگیریم. آدم چگونه شرکت کند در [...]

بجای باخت انتخاباتی، برای باخت اخلاقی تان پیراهن مشکی بپوشید!

«انا لله و انا الیه راجعون» اولین پیامکی بود که بعد از اعلام نتایج انتخابات دریافت کردم. ولیکن ما امشب برای گریه دنبال مجلس آبغوره گیری هفتگی هیئت الریای توابین نیستیم. گریه کردن و سرافکندگی سهم آن جماعتی ست که به خاطر رأی آوردن کسی، به مطاع آبرویشان چوب حراج زدند. دوستان! به جای باخت انتخاباتی، برای باخت اخلاقی تان پیراهن مشکی بپوشید. جای گرییدن بر حسین، برای کوفی [...]

آه جبهه کو برادر های تو...؟

تو اهل شعائری، خالی بافی توی خونت نیست. بافتن تار و پود قالی اقتصاد را با شعار تضمین نمی کنی. تو با شعار هایت، شعور مردم را به بازی نمی گیری. تو برای مهار تورم، عجولانه ضرب العجل تعیین نمی کنی. ابایی نداری از اینکه بگویی برای خالی کردن سه سوته باد پیکره اقتصاد، از طب سوزی سر در نمی آوری. تو برای رأی آوردن، خود را به هر دری نمی زنی. باور داری که چند روز ریاست در دنیا، نمی ارزد به این کارها [...]

پیشرفت منهای عدالت یعنی رفتن از بزرگراه طبقاتی صدر به بزرگراه طبقاتی فقر! 

امروز با قوطی های رنگ فریب، سفال مدیریت تکنوکراسی را به رنگ و لعاب «مدیریت جهادی» در می آورند. «همت جهادی» و «مدیریت جهادی» دروغ بزرگی ست که امروز با تلاش پروپاگاندای رسانه ای وابسته به یک نهاد غیر دولتی نهادینه می شود در ذهن مردم. «دولت جهادی» یعنی همان «سازندگی» با رنگ و لعابی دلپذیر تر! همت جهادی یعنی ساختن دوربرگردان های فراوان برای برگشتن به بزرگراه سازندگی [...]

آقای مطهری! خامنه ای بیشتر از اکسیژن، هوای شما را دارد

بعد از گذشت دو دهه از جنگ،باید تأسف خورد به حال کسانیکه در سایه سار آرامشی که حاصل از جانفشانی های قهرمانان ملی این کشور است، شکر عافیت می خورند و نمک بر زخم آنهایی می زنند که در این راه از جان خود گذشتند. برخی چه خوب یاد و خاطره آن سرافرازان را در سالروز آزادسازی خونین شهر گرامی داشتند. اگر نگاه داشتن احترام آن معلم عشق نبود، اگر حفظ حرمت شهیدی چون مطهر [...]

اینها مستأجر «شهرداری» اند، «بیت رهبری» بهانه است!

فتنه آتش زدن صدها سطل زباله و شکستن شیشه بانک ها نیست. فتنه یعنی قصور اهل «بصر». فتنه یعنی استفاده ابزاری از قرآن در راه باطل. فتنه یعنی شنیدن حرف گزافی که هیچگاه انتظار شنیدنش را نداشته و نداشتی از کسی همچون طلحه. فتنه یعنی استفاده از رهبری، برای رسیدن به «حس برتری». فتنه یعنی باطل جلوه دادن حق و حق نمایاندن باطل. فتنه یعنی فضای غبار آلودی که دیگر بینایی عادی بکار [...]

آقای هاشمی، ما سابقه شما را یادمان نرفته است!

چقدر خط مقدم جبهه عقب تر آمده امروز. دیروز در «پادگان گلف» نقشه عملیات «جبهه» را رو می کردید؛ حالا در ساختمان خیابان فاطمی، نقشه عملیات «فتنه» را! شعار دیروزتان «جنگ جنگ تا پیروزی» بود و شعار امروزتان، گویی «ننگ ننگ تا سیه روزی»ست! گذشتِ زمان، با آرمان آدم ها چه ها که نمی کند. امروز از شعار «سازندگی» شما تنها بخش «سازش» آن باقیست. امروز شما با اسرائیل نه [...]

از داغ غربت شما، رنگ از رخ تابلو ها هم می پرد..

از پیاده رو مدرسه معصومیه قم -همانجا که سال ها شبستانش از فرط نور ضریح عشق، روزستان شده بود - قدری پایین تر که می آیی، در آنسوی خیابان تابلوی سبز رنگ کارگاه ساخت ضریح دیگری به چشم می خورد. تابلویی که حالا بعد از گذشت چند سال رنگش از سبزی به سفیدی می زند. نمی دانم، شاید این تابلو هم در این سال های محنت بار، از این همه غربت و از این همه جسارت، رنگ از رخسارش پریده [...]

ارتش آزادی بخش سوریه در اسارت هوای نفس خویش است!

وقتی بعد از مدتی چند، دوباره خبر تخریب حرمی و هتک حریمی را می شنویم، شاید دیگر این ابهام قدری روشن شده باشد بر همگان؛ اینکه چرا قبر تو بی نشان است و حرمی از برایت نیست. شاید حالا رسیده باشیم به پاسخ این پرسش که چرا نمی توان برای دلی که از دلتنگی در این سالیان دراز، همچون ابر سیاهی به رنگ بغض در آمده، بارانی بی ملاحظه را در آسمان مدینه متصور بود؟ چرا نمی توان از [...]

اسم شهر ما کوفه نیست اما رسم الخط شهر ما کوفی است

اسم شهر ما کوفه نیست اما رسم شهر ما کوفی است. ما همان هاییم که گندم «شهرری» هیچ‌گاه ما را وسوسه نمی کرد. ما همگی بی چون و چرا روی نام حقیقت قسم می خوردیم. ما قرار نبود - بخاطر یک مشت گندم - با عمر سعد دست دوستی دهیم؛ وقتی قرار شد ایمان اعمال ما را روی ترازوی تزویر بسنجند و عقبی را با سکه سیاه دنیا معامله کنند، روح حق طلبی از کالبد ما پر کشید و جسم حقیقت در [...]

چرا بعضی نمی دانند که یاس یک گل حساس است؟

تا بحال پیش آمده از خود بپرسید این سوال را که چرا در تمام گل فروشی ها خبری از گل یاس نیست؟ در گل‌کده ها سراغ هر گلی را اگر بگیری پیدا می شود، الا یاس! کسی هست تا پاسخ این پرسش را دهد؟ گلفروشی ها لیاقت داشتن یاس را ندارند یا بهای یاس برای خریداران خیلی گران و طاقت فرساست؟ مگر این گل چه کم از مریم و نرگس دارد؟ مگر نمی گویند که یاس سرور تمامی گل های جهان است؟ [...]

وقتی «بنی آدم» در کوچه «بنی هاشم»، اعضای یک پیکر نبود!

توی گرماگرم خرداد بود که گرفتمشان. مثل خودشان از خوشحالی بال در آورده بودم. دیگر به آرزویی که از کودکی ها توی دلم مانده بود رسیده بودم. هوای ظهرگاهی قم مثل همیشه بی نهایت گرم بود. بی امان سر و صدا می کردند و یک لحظه آرام نداشتند. مدام تقلایشان را می دیدم، بی قراری شان حد و مرز نمی شناخت. به حرم که رسیدم، از توی کیسه در آوردم و گذاشتمشان روی سنگفرش های [...]

چهره بهار نیازی به بوتاکس ندارد!

همیشه قرار نیست زمستان باشد. همیشه قرار نیست در دادگاه محاکمه فصول، حق با برف سنگین اسفند باشد. زمستان رفت تا همه به پاکی گل اعتراف کنند. زمستان رفت و بی گناهی قسمت باغ شد و روسیاهی به ذغال ماند. حالا در بهار، رنگین کمان هم حق اظهار وجود دارد. وقت آب شدن برف کوه ها و یخ یخچال هاست. وقت جاری شدن جوی ها و خروش رودهاست. بهار فصل آزادی طبیعت است [...]

آنان که گم شدند سحرها، یکی یکی..

پروانه ها یکی پس از دیگری می سوزند و شعله عشق را با سوختنشان در دل عاشقان می افروزند. تا مبادا چراغ پر فروغ فلاحت و مصباح پرنور هدایت کم سوتر شود. و دوباره پروانه ای از منظومه قمری کم شد. حالا باز کسی در شوق وصال است و یک ملت در سوز و گداز فراق. چه جانکاه است قصه عشق و چه جانسوز است داغ جدایی. آنها که «عزیز» خدایند، باورشان این است که دیدار دوست [...]

غرب ماهواره به فضا می فرستد،ما فرزندانمان را به ماهواره می فرستیم!

احساس عجیبی دارم. احساسی ناشناخته و آمیخته با ترس. ترسی غریب از پایان یک دلخوشی نمناک. دست شوق در آستین روزگار، متوسل به ضریح دل خوشی هاست و پای رفتن در مسیر سخت زندگی، متکی بر زمین و باغچه بهانه هاست. زندگی بدون بهانه زندان است. قریب است که دلخوشی این شب و روزها را بگیرند از دست دل مان، تا باز با کوله باری خالی، مسافر بی مقصد روزگار شویم. همین [...]

دم خروس را باور کردن، بهتر از سر زیر برف کردن چون کبک است!

بیست و پنج سال پیش در روز پنج شنبه، هشتم دی ماه سال هزار و سیصد و شصت و هفت شمسی؛ نوزده جمادی الاولی هزار و چهارصد و نه قمری؛ بیست و نهمین روز دسامبر سال هزار و نهصد و هشتاد و هشت میلادی در وقت اذان صبح یکی از سردترین و برفی ترین روزهای زمستان در تالش به دنیا آمدم. امشب شب هشتم دی ماه 1391، برابر با بیست و نه دسامبر 2012، شب تولد من است و همگی [...]

در این کشور، باد به پرچم موسی بن جعفر می وزد

چقدر این شب برای درخشش هفتمین ستاره ی آسمان ولایت، غبارآلود است. چقدر شب یلدای اسارت شما پشت میله های مظلومیت طولانی ست. انار دل آدم ترک برمی دارد در سرمای این چله طاقت فرسا. اشک‌دانه های سرخ‌رنگ و تسبیح شده انار دل می پاشد از درک درد های شما. شرحه شرحه می شود سینه از شرح قصه رنجوری تان. که هنوز بعد از این همه سال، در آسمان شب میلاد شما تنها [...]

به تعداد زخم های کاری که بر تن این پیکر مطهر نشسته است، می شمارم سال های سربلندی را. سی و سه سال است که جوانمردان این سرزمین با خون خود نگذاشته اند که مُهر سرخ رنگ «آری» در برگه های رأی دلمان به «جمهوری اسلامی» خشک شود. سی و سه سال است که این ملت با شعار «هیهات من الذلة» پای آرمان های الهی و انسانی امام ایستاده اند. سی و سه سال [...]

اصلا نمی دانم چگونه سر صحبت را باز کنم. راستش نمی دانم چگونه حرفم را بی مقدمه آغاز کنم. پای کدام آیه بشارت را وسط بکشم اول کار. کدام حدیث نفَس قدسی تو را واسطه قرار دهم. شعر کدام شاعر شیرین سخن را مطلع کلامم کنم. کدام بیت کدامین شعر عاشقانه را پیش پای حضورت تقدیم و به یمن قدومت قربانی کنم. نه، انگار نمی شود، من نمی توانم. آخر از کلمات کدام جمله ی کلیشه ای [...]

مثل همیشه بی خبر آمد و سلام کرد و من هم با خنده ای سلام دادم. از تجوید خنده هایش اما مشخص بود که دلش گرفته. مثل گاهی که خیلی دلش می گرفت و عطر گرفتگی در نفس هایش استشمام می شد. با تمام این اوصاف و با همه پرحرفی هایش، برخلاف همیشه اینبار اما حرف خاصی نداشت. آمده بود سلامی عرض کند و حالم را جویا شود. مثل اینکه این بار آمده بود سکوت کند تمام [...]

از میان تمام بچه ها، پلاک گردن و کُلت کمری پدر به من رسید. پلاکی به شماره AJ-022-737 که سال های سال است از کودکی حتی موقع خواب هم در گردن من است تا مبادا خواب های شیطانی ببینم. که هرچه جز خواب جنگ است، برای آرامش شب های من «اضغاثُ احلام» است و ننگ است. و ارثیه دیگرم از یادگاری های پدر، اسلحه کُلتی بود که از کودکی، جای اسباب بازی در دست من بود و من جای [...]

مدینه بعد از مادر، جای ماندن نبود...

در آسمان عشق، خورشید در فراق ماه از این چرخش های بیهوده داشت خسته می شد که فرشتگان مژده اجلال نزولت را دادند. آمدی از بهشت که جمع قمر های منظومه عصمت جمع تر شود. قبل از تو خورشید دلیل موجهی برای چرخش نداشت. آمدی تا یکبار دیگر آسمان به زمین نزدیک تر و خورشید به ماه مشتاق تر شود. آمدی که جای خالی خود را در گهواره آغوش مسیح پر کنی، که جای خالی مادر را در مدینه دل [...]